انتقادهایی که به روشنفکری دینی وارد می‌شود، بر دو قسم است: یک گروه مقید شدن اندیشه‌ورزی را به دین خلاف اندیشه‌ورزی آزاد می‌دانند. به علاوه، چنانکه مصطفی ملکیان می‌گوید اگر جوهر تدینً تعبد باشد و روشنفکری به معنای عقلانیت باشد، چون این دو «یکدیگر را ذاتاً نفی می‌کنند» با هم جمع نمی‌شوند.[۱۲] برای نمونه، ممکن است گفته شود اگر عبدالکریم سروش به دنبال ایجاد روایتی تاریخی (و انسانی) از ظهور قرآن است، او به دلیل مقید بودن به آموز‌ه‌های دینی امر غیرقابل اندازه‌گیری (ولو عرفی و انسانی و جهان شمول) رؤیا را جایگزین امر غیرقابل اندازه‌گیری دیگری (یعنی وحی به معنای کلاسیک) کرده است. به عبارت دیگر، تبیین او کاملا ً «آزاد» نیست؛ زیرا با توضیح ظهور قرآن از طریق الگویی غیرتجربی باز هم در قالب قدسی و سنتی نزول قرآن گرفتار است.

جنبش راه سبز - سخنی دربارۀ «دینداری» روشنفکران دینی Tuesday, March 4, 2014 @ 10:59pm